Niet zó maar wandelen…

Vorige week was het weer tijd voor een rondje met de wandelclub. Mooi weertje is het. Ik heb er zin in. We hebben alleen eventjes geen rekening gehouden met de herfstvakantie. Dus het wandelen, dat wil even niet lopen… Maar dan zegt onze Cees: “Wandelen? Ja, daar heb ik wel zin in. Dus kom op, laten we gaan!”

Echte BuZzer

Voor wie hem niet kent, Cees is een echte BuZzer! Een bezig man met oog voor z’n omgeving. Zo is hij altijd bereid om voor z’n buurtjes klaar te staan. Werkt vaak mee aan het woensdagse buurtsoepje en houdt de buurt schoon. Een veelzijdige vrijwilliger. Een BuZz buurtheld zou je bijna zeggen.

Wandelen is een feestje

Met deze man een uurtje wandelen blijkt een feestje te zijn. Want Cees is gezellig en spraakzaam. Ziet van alles. En vooral, deze man kent iedereen.

Als je Cees ziet lopen denk je: hé, die gaat ergens naartoe. Altijd lekker druk. Maar niet als ie gewoon wandelt, dan gaan de handjes ontspannen op de rug en maakt-ie van die lange soepele passen. Een beetje zoals een marathonschaatser.

Van een verhaal over die woonboot, of de nostalgie van een oude Mercedes langs de weg, gaat ie naadloos over naar een verhaal over zijn jeugd. Hij vertelt met jeugdige bewondering over leuke uitstapjes met zijn vader. Tussen die onderhoudende gesprekken, spot Cees nogal wat bekenden. Ongelooflijk.

Als klap op de vuurpijl komen we ‘de leukste Sinterklaas die er is’ tegen. Het leuke is dat deze Sint met hetzelfde enthousiasme ook mijn wandelmaatje terug begroet. Cees maakt veel los bij mensen, zo leuk om te zien!

We naderen zo terloops de BuZz BOP weer, het wandeluurtje vliegt werkelijk om. Onze Cees heeft ervan genoten. En ik zeker. Moesten we vaker doen, zegt ie. Ik heb daar niets op tegen! Wij blij, stappenteller blij. Het was een dik uurtje vol gezelligheid en klein geluk!